تجربیات اساتید از اولین دوره آموزش غیرحضوری گواهینامه عالی بهداشت کشور در دانشگاه علوم پزشکی کرمان

چکیده   زمینه و هدف: اولین دوره آموزش غیرحضوری گواهینامه عالی بهداشت در ایران در دانشگاه علوم پزشکی کرمان با پذیرش 30 دانشجو از بهمن 1386 آغاز شد. لازم بود تجربیات این دوره بررسی و ثبت گردد تا برای تصحیح و برگزاری دوره های مکاتبه ای مشابه در سایر رشته ها و در دانشگاه های دیگر کشور به کار گرفته شود.   مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش کیفی و فنومنولوژی توصیفی انجام شد. با تمام اساتید درگیر در تدریس مکاتبه ای، مصاحبه انجام شد. از سؤالات باز و نیمه ساختار یافته استفاده گردید. اطلاعات کدگذاری و طبقه بندی شدند و به روش آنالیز موضوعی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. برای تأیید صحت مطالب از دو نفر از اساتید شرکت کننده خواسته شد که متن نهایی را مطالعه کنند و نظر بدهند.   یافته ها: اطلاعات در دو حیطه عمده طبقه بندی شدند. حیطه اول، نگرانی اساتید در مورد کیفیت آموزش دانشجویان بود. اکثر اساتید تصور می کردند دانشجویان مکاتبه ای، به خوبی دانشجویان حضوری مطالب را نیاموخته اند، سؤالاتشان بدون جواب می ماند، برطرف کردن اشکالات شان دشوار است و دروس شان تلمبار می شود. حیطه دوم، مشکلات خود اساتید بود از جمله این که تدریس مکاتبه ای به خصوص در دروس فهمیدنی و عملی مشکل تر است، آماده سازی مطالب و ارتباط با تلفن و ایمیل بیشتر وقت می گیرد و چون با دانشجو ارتباط نزدیک ندارند، نمی توانند فیدبک سریع از دانشجو بگیرند. دیگر این که اساتید می بایست از قبل توجیه می شدند و زیرساختار تدریس مکاتبه ای از جمله ویدئوکنفرانس از قبل فراهم می شد.   نتیجه گیری: آموزش غیرحضوری در ایران هنوز در مراحل ابتدایی است و برای راه اندازی دوره های موفق باید برنامه ریزی مناسبی صورت گیرد. ایجاد زیرساختار مناسب، توجیه اساتید و دانشجویان قبل از شروع دوره و تحقیق و ارزشیابی مداوم در مورد کیفیت تدریس، لازم به نظر می رسد.   واژه های کلیدی: آموزش غیرحضوری، دانشنامه عالی بهداشت، اساتید، دانشگاه علوم پزشکی کرمان